Και μου 'πε: «Τρόμο να σκορπάς είναι χαρά βαθιά, που μοναξιά κι ορθοστασιά ποτές δεν με κουράζει».
Με λίγη σκέψη, ξαναλέω: «Αλήθεια είν' όλα αυτά. Την έχω γνωρίσει τη χαράν αυτή, κάποτε, εντός μου...».
«Ναι, μ' άχυρο όσοι γεμιστούν», το σκιάχτρο μού απαντά, «μπορούν να πουν πως γνώρισαν τέτοιες χαρές του κόσμου».
Τότε έφυγα χωρίς να ξέρω εγώ καλά καλά, αν προσβολή μου ή έπαινος, οι λόγοι ήταν εκείνοι. Και, χρόνος πέρασε, ένας, τότε με γοργά φτερά σαν μου 'ρθαν νέα: Φιλόσοφος, το σκιάχτρο, ότ' είχε γίνει.
Κι έτυχε πάλι να περάσω εκείθε, μια φορά, κι ήταν το σκιάχτρο -π' άλλοτες έδιωχνε τα πουλάκια- μα το κεφάλι του είχε γίνει φύλλα και φτερά, και κάτω απ' το καπέλο του φώλιαζαν δυο κοράκια...
ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Πηγή:Ελληνίδα Θεοδώρα
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ
