Ο Ήλιος μας! Από το 10.000 προ Χριστού η ιστορία είναι γεμάτη από μαρτυρίες για το σεβασμό και την λατρεία για αυτόν. Κι είναι απλό το γιατί, καθώς κάθε πρωί ο Ήλιος ανέτελλε κι έφερνε φως ζεστασιά και ασφάλεια, προστατεύοντας τον άνθρωπο από το κρύο σκοτάδι της νύχτας. Χωρίς αυτόν οι καλλιέργειες και τα σιτηρά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη. Αυτά τα γεγονότα κάνουν τον ήλιο το πιο λατρευτό αντικείμενο αιωνίως. Αντίστοιχα, έδιναν μεγαλύτερη σημασία και στα άστρα. Με την παρακολούθηση των άστρων μπορούσαν να προσμένουν γεγονότα που εμφανίζονταν σποραδικά όπως εκλείψεις και πανσέληνοι. Κατηγοριοποίησαν τις αστρικές ομάδες σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε αστερισμούς. Ο ζωδιακός κύκλος, ένα από τα πιο παλιά σύμβολα της ανθρώπινης ιστορίας. Αναπαριστά το πέρασμα του Ηλίου από τους 12 αστερισμούς στη διάρκεια ενός έτους. Δείχνει επίσης τους 12 μήνες, τις 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Ο ζωδιακός κύκλος βασίζεται στο ότι οι αστερισμοί είχαν μορφή ανθρώπων ή σχημάτιζαν αντικείμενα και ζώα. Οι πρώτοι πολιτισμοί, όχι απλά λάτρευαν τον Ήλιο και τα άστρα, αλλά τους έδιναν ανθρώπινη υπόσταση κι έπλαθαν παραμυθία για την ύπαρξη τους. Ο Ήλιος, ο προσφέρων την ζωή και ο προστάτης των πάντων, θεωρούταν ο εκπρόσωπος του απρόσωπου δημιουργού, γνωστός κι ως Θεός. Ο Ήλιος-γιος του Θεού. Το φως του κόσμου. Ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Αντίστοιχα, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν τα μέρη του ταξιδιού του Ήλιου-γιου του Θεού. Και τους έδωσαν ονόματα που αναφέρονταν σε στοιχεία της φύσης που συνέβαιναν τις συγκεκριμένες περιόδους. Για παράδειγμα ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις ανοιξιάτικες βροχές.
Ο Ώρος. Είναι ο Θεός Ήλιος της Αιγύπτου το 3000 π.Χ. είναι η προσωποποίηση του Ήλιου κι η ζωή του συμβολίζει τις κινήσεις του στον ουρανό. Από τα αρχαία ιερογλυφικά της Αιγύπτου, γνωρίζουμε πολλά για τον ουράνιο μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος δήλωνε τον Ήλιο ή το φως κι είχε έναν ορκισμένο εχθρό τον Σεθ. Κι ο Σεθ ήταν η προσωποποίηση του σκότους ή της νύχτας.
Κάθε πρωί, ο Ώρος κέρδιζε την μάχη απέναντι του Σεθ, αλλά το βράδυ ο Σεθ υπερνικούσε τον Ώρο και τον έστελνε στον κόσμο των νεκρών. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σκοτάδι ενάντια στο φως ή το καλό εναντίον του κακού, είναι από τις αρχαιότερες και πιο γνωστές διαμάχες. Και εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα μέχρι και στις μέρες μας. Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του Ώρου έχει ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, από την παρθένα Ίσιδα-Μαρία. Την γέννηση του σηματοδότησεένα αστέρι στην Ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να στολίσουν τον νεογέννητο σωτήρα. Σε ηλικία 12 χρόνων δίδασκε άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 30 χρόνων βαφτίστηκε από τον Άναπα και ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές, με τους οποίους ταξίδευε παρέα κάνοντας θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους και να περπατάει στο νερό. Ήταν γνωστός με πολλά τιμητικά ονόματα, όπως «αλήθεια», «το φως», «ο αγαπημένος γιος Του», «ο καλός ποιμένας», «ο αμνός του Θεού», και άλλα πολλά. Αφού τον πρόδωσε ο Τυφών, ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για τρεις μέρες και μετά αναστήθηκε. Αυτά τα στοιχειά του Ώρου, αυθεντικά ή όχι, έχουν εισχωρήσει σε πολλούς άλλους λαούς και πολλοί άλλοι Θεοί έχουν γενικά το ίδιο μυθολογικό υπόβαθρο.
Κάθε πρωί, ο Ώρος κέρδιζε την μάχη απέναντι του Σεθ, αλλά το βράδυ ο Σεθ υπερνικούσε τον Ώρο και τον έστελνε στον κόσμο των νεκρών. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σκοτάδι ενάντια στο φως ή το καλό εναντίον του κακού, είναι από τις αρχαιότερες και πιο γνωστές διαμάχες. Και εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα μέχρι και στις μέρες μας. Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του Ώρου έχει ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, από την παρθένα Ίσιδα-Μαρία. Την γέννηση του σηματοδότησεένα αστέρι στην Ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να στολίσουν τον νεογέννητο σωτήρα. Σε ηλικία 12 χρόνων δίδασκε άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 30 χρόνων βαφτίστηκε από τον Άναπα και ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές, με τους οποίους ταξίδευε παρέα κάνοντας θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους και να περπατάει στο νερό. Ήταν γνωστός με πολλά τιμητικά ονόματα, όπως «αλήθεια», «το φως», «ο αγαπημένος γιος Του», «ο καλός ποιμένας», «ο αμνός του Θεού», και άλλα πολλά. Αφού τον πρόδωσε ο Τυφών, ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για τρεις μέρες και μετά αναστήθηκε. Αυτά τα στοιχειά του Ώρου, αυθεντικά ή όχι, έχουν εισχωρήσει σε πολλούς άλλους λαούς και πολλοί άλλοι Θεοί έχουν γενικά το ίδιο μυθολογικό υπόβαθρο.
Ο Aτυς από την Φρυγία, γεννημένος από την παρθένα Νάνα στις 25 Δεκεμβρίου. Τον σταύρωσαν, τον έκλεισαν σε τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε.
Ο Κρίσνα της Ινδίας, από την παρθένα Ντεβέκι με ένα αστέρι να σημαίνει την γέννηση του. Έκανε θαύματα με τους μαθητές του κι αναστήθηκε μετά τον θάνατο του.
Ο Διόνυσος της Ελλάδας, γεννήθηκε από μια παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου ήταν περιπλανώμενος δάσκαλος κι έκανε θαύματα, όπως να αλλάζει το νερό σε κρασί. Τον αποκαλούσαν «Βασιλέα των βασιλέων», «μοναχογιό Του», «Α και Ω» και πολλά άλλα. Και μετά το θάνατο του αναστήθηκε.
Ο Μίθρα της Περσίας, γεννημένος από μια παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου. Είχε 12 μαθητές κι έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατο του έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Τον αποκαλούσαν «η αλήθεια», «το φως», και πολλά παρόμοια. Έχει ενδιαφέρον ότι η μέρα λατρείας του Μίθρα ήταν η Κυριακή.
Το θέμα είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό σωτήρες από κάθε περίοδο στον κόσμο που έχουν αυτά τα βασικά γνωρίσματα.
Το ερώτημα παραμένει.
Γιατί όλα αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά;
Γιατί η γέννηση από παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου;
Γιατί να μένουν πεθαμένοι για 3 μέρες, μέχρι να αναστηθούν;
Γιατί οι 12 μαθητές ή ακόλουθοι;
Για να το απαντήσουμε, ας μελετήσουμε τον πιο πρόσφατο από τους ουράνιους μεσσίες.
Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου στην Βηθλέεμ. Την γέννηση του σήμανε ένα αστέρι από την Ανατολή, που το ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να προσφέρουν δώρα στον νέο σωτήρα. Στα 12 του δίδασκε άλλα παιδιά και στα 30 βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή. Και μετά ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ιησούς ταξίδευε με 12 μαθητές και έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, να περπατάει στο νερό, να ανασταίνει τους νεκρούς.. είναι επίσης γνωστός ως «ο Βασιλεύς των Βασιλέων», «ο Υιός του Θεού», «το φως του κόσμου», «το Α και το Ω», «ο αμνός του Θεού» και πολλά άλλα. Αφού τον πρόδωσε ο μαθητής του, ο Ιούδας, για 30 αργύρια, σταυρώθηκε, έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες κι έπειτα αναστήθηκε, κι ανήλθε στους ουρανούς.
Καταρχήν, η ακολουθία γεννήσεων έχει να κάνει με την αστρολογία. Το αστέρι στην Ανατολή είναι ο Σείριος, το πιο λαμπρό αστέρι, που στις 25 Δεκεμβρίου ευθυγραμμίζεται με τα 3 λαμπρότερα αστερία της ζώνης του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια έχουν την ονομασία τους από αρχαιοτάτων χρόνων «οι 3 Βασιλιάδες». Και οι 3 Βασιλιάδες μαζί με το λαμπρότερο αστέρι, τον Σείριο δείχνουν προς την ανατολή του Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου. Για αυτό οι 3 Βασιλιάδες ακολουθούν το αστέρι από την Ανατολή, προκειμένου να δουν την ανατολή την γέννηση του Ήλιου.
Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός Βίργκο, γνωστός Βίργκο ή παρθένος. Βίργκο στα λατινικά σημαίνει Παρθένος. Το αρχαίο λογότυπο για την Βίργκο είναι το παραλλαγμένο Μ. (m). Για αυτό κι η Μαρία, ομοίως με τις άλλες παρθένες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρα ή η μητέρα του Βούδα Μάγια, ξεκινούν τα ονόματα τους από το Μ. Η Βίργκο ήταν επίσης γνωστή ως «ο οίκος του άρτου» κι η αναπαράσταση της ήταν μια παρθένα να κρατάει ένα δεμάτι στάρι. Αυτός ο οίκος του άρτου και το σιτάρι συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, την περίοδο του θερισμού. Αντίστοιχα κι η Βηθλεέμ μεταφράζεται κυριολεκτικά σαν «οίκος του άρτου». Συνεπώς η Βηθλεέμ είναι μια αναφορά στον αστερισμό Βίργκο μια τοποθεσία στον ουρανό κι όχι στην γη.
Υπάρχει κι άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στις 25 Δεκεμβρίου, ή αλλιώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Από το εαρινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες γίνονται μικρότερες και πιο κρύες. Και κοιτώντας από το βόρειο ημισφαίριο ο Ήλιος φαίνεται να κινείται προς τον νότο, να μικραίνει και να είναι ανεπαρκής. Η μικρές ημέρες κι η εξάλειψη της σοδειάς, όπως πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο συμβόλιζε για τους αρχαίους την πορεία προ του θάνατο. Ήταν ο θάνατος του Ηλίου. Και ως τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός του Ήλιου, ήταν πια ολοφάνερος. Καθότι, κινούμενος προς τον νότο για 6 μήνες ο Ήλιος φτάνει στο χαμηλότερο σημείο στον ορίζοντα. Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Ο Ήλιος σταματά να κινείτε νότια και μένει σχεδόν σταθερός για 3 μέρες, (22, 23, 24, /12ου). Και σε αυτές τις 3 μέρες ο Ήλιος μένει στην κλίμακα του Σταυρού του Νότου, ή στον αστερισμό του Σταυρού. Και μετά από αυτό, στις 25 Δεκεμβρίου ο Ήλιος μετακινείτε μια μοίρα, αυτή τη φορά προς το βορρά προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και την άνοιξη. Κι όπως είχε ειπωθεί: Ο Υιός πέθανε στον Σταυρό, έμεινε νεκρός για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Για αυτό ο Ιησούς κι αμέτρητοι άλλοι Θεοί του Ήλιου χαρακτηρίζονται από την σταύρωση, τον 3μερο θάνατο και την ανάσταση.
Είναι η μεταβατική περίοδος του Ήλιου, προτού αλλάξει πορεία ξανά προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη και κατ' επέκταση τη σωτηρία. Παρόλα αυτά, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του Ήλιου, μέχρι την εαρινή ισημερία ή αλλιώς το Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή την εαρινή ισημερία ο Ήλιος υπερνικά το σκοτάδι μιας κι από εκεί κι έπειτα, η μέρα διαρκεί περισσότερο από την νύχτα, κι αναδύονται οι αναζωογονητικές ουσίες της άνοιξης. Πιθανότατα, το πιο εμφανές αστρολογικό σύμβολο σχετικά με τον Ιησού, αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλά οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου πλάι στους οποίους ταξιδεύει ο Ιησούς, σαν τον Ήλιο. Για την ακρίβεια, ο αριθμός 12 χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Βίβλο. Αυτό το κείμενο έχει την μεγαλύτερη δυνατή σχέση με την αστρολογία.
Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός Βίργκο, γνωστός Βίργκο ή παρθένος. Βίργκο στα λατινικά σημαίνει Παρθένος. Το αρχαίο λογότυπο για την Βίργκο είναι το παραλλαγμένο Μ. (m). Για αυτό κι η Μαρία, ομοίως με τις άλλες παρθένες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρα ή η μητέρα του Βούδα Μάγια, ξεκινούν τα ονόματα τους από το Μ. Η Βίργκο ήταν επίσης γνωστή ως «ο οίκος του άρτου» κι η αναπαράσταση της ήταν μια παρθένα να κρατάει ένα δεμάτι στάρι. Αυτός ο οίκος του άρτου και το σιτάρι συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, την περίοδο του θερισμού. Αντίστοιχα κι η Βηθλεέμ μεταφράζεται κυριολεκτικά σαν «οίκος του άρτου». Συνεπώς η Βηθλεέμ είναι μια αναφορά στον αστερισμό Βίργκο μια τοποθεσία στον ουρανό κι όχι στην γη.
Υπάρχει κι άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στις 25 Δεκεμβρίου, ή αλλιώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Από το εαρινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες γίνονται μικρότερες και πιο κρύες. Και κοιτώντας από το βόρειο ημισφαίριο ο Ήλιος φαίνεται να κινείται προς τον νότο, να μικραίνει και να είναι ανεπαρκής. Η μικρές ημέρες κι η εξάλειψη της σοδειάς, όπως πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο συμβόλιζε για τους αρχαίους την πορεία προ του θάνατο. Ήταν ο θάνατος του Ηλίου. Και ως τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός του Ήλιου, ήταν πια ολοφάνερος. Καθότι, κινούμενος προς τον νότο για 6 μήνες ο Ήλιος φτάνει στο χαμηλότερο σημείο στον ορίζοντα. Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Ο Ήλιος σταματά να κινείτε νότια και μένει σχεδόν σταθερός για 3 μέρες, (22, 23, 24, /12ου). Και σε αυτές τις 3 μέρες ο Ήλιος μένει στην κλίμακα του Σταυρού του Νότου, ή στον αστερισμό του Σταυρού. Και μετά από αυτό, στις 25 Δεκεμβρίου ο Ήλιος μετακινείτε μια μοίρα, αυτή τη φορά προς το βορρά προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και την άνοιξη. Κι όπως είχε ειπωθεί: Ο Υιός πέθανε στον Σταυρό, έμεινε νεκρός για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Για αυτό ο Ιησούς κι αμέτρητοι άλλοι Θεοί του Ήλιου χαρακτηρίζονται από την σταύρωση, τον 3μερο θάνατο και την ανάσταση.
Είναι η μεταβατική περίοδος του Ήλιου, προτού αλλάξει πορεία ξανά προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη και κατ' επέκταση τη σωτηρία. Παρόλα αυτά, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του Ήλιου, μέχρι την εαρινή ισημερία ή αλλιώς το Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή την εαρινή ισημερία ο Ήλιος υπερνικά το σκοτάδι μιας κι από εκεί κι έπειτα, η μέρα διαρκεί περισσότερο από την νύχτα, κι αναδύονται οι αναζωογονητικές ουσίες της άνοιξης. Πιθανότατα, το πιο εμφανές αστρολογικό σύμβολο σχετικά με τον Ιησού, αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλά οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου πλάι στους οποίους ταξιδεύει ο Ιησούς, σαν τον Ήλιο. Για την ακρίβεια, ο αριθμός 12 χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Βίβλο. Αυτό το κείμενο έχει την μεγαλύτερη δυνατή σχέση με την αστρολογία.
Γυρνώντας στον σταυρό του ζωδιακού κύκλου, την αλληγορική ζωή του Ήλιου αυτό δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική ερμηνεία της κίνησης του Ηλίου. Ήταν επίσης ένα παγανιστικό, πνευματικό σύμβολο που η γνωστότερη μορφή του ήταν αυτή.
Αυτή δεν είναι κάποιο σύμβολο του Χριστιανισμού. Είναι μια παγανιστική αποδοχή του σταυρού του ζωδιακού κύκλου.
Ο Ιουστίνος Μάρτυρας, (100-165 μ.Χ) ένας από τους πρώτους ιστορικούς του Χριστιανισμού έγραψε: «Όταν λεμέ ότι ο Ιησούς Χριστός ο Δάσκαλος μας γεννήθηκε χωρίς σεξουαλική επαφή, σταυρώθηκε και πέθανε για να αναστηθεί και να ανέλθει και πάλι στους ουρανούς, δεν λέμε τίποτα διαφορετικό από αυτά που πιστεύουμε για τους γιους του Δια».
Σε ένα άλλο κείμενο του έγραψε: «Γεννήθηκε από μια παρθένα, ομοίως με όσα πιστεύουμε και για τον Περσέα».
Είναι φανερό το ότι τόσο ο Ιουστίνος, όσο κι οι άλλοι πρώιμοι Χριστιανοί ήξεραν πόσο πολύ έμοιαζε ο Χριστιανισμός στις παλιότερες παγανιστικές θρησκείες. Ο Ιουστίνος, όμως, είχε μια λύση. Κατά την άποψη του, τα έκανε όλα ο Διάβολος. Ο Διάβολος είχε προνοήσει να έρθει πριν τον Ιησού και να γεμίσει με τα στοιχεία του τον παγανιστικό κόσμο.
«Η χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του Ηλίου όπου τοποθετώντας έναν άνθρωπο, ονόματι Χριστό, στην θέση του Ηλίου του απέδωσαν την ιδία λατρεία, που αρχικά απέδιδαν στον Ήλιο». (Τόμας Πέιν 1737-1809).
Πιστεύω πως ο Χριστιανισμός δεν ήταν κάτι περισσότερο, από μια ρωμαϊκή ιστορία, που αναπτύχθηκε για πολιτικούς σκοπούς. Η αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς ήταν ηλιακή θεότητα της Γνωστικής Χριστιανικής Αίρεσης. Κι όπως όλοι οι παγανιστικοί Θεοί, ήταν μια μυθική μορφή. Λόγω της πολιτικής επιβολής εξιστορήθηκε η μορφή του Ιησού με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο.
Το 325 στη Ρώμη, ο Μ. Κωνσταντίνος συγκάλεσε το συμβούλιο της Νίκαιας.
Σε αυτό το συμβούλιο αναγνωρίστηκε το Χριστιανικό δόγμα σαν επίσημη θρησκεία.
Και ξεκίνησε η αιματοβαμμένη ιστορία του Χριστιανισμού (των χαλαστάδων). Για τα επόμενα 1.600 χρόνια το Βατικανό διατηρούσε την πολιτική του εξουσία σε όλη την Ευρώπη οδηγώντας σε «χαρούμενες» περιόδους, όπως οι Σκοτεινοί Αιώνες μαζί με διαφωτιστικά γεγονότα, όπως οι Σταυροφορίες κι η ιερά εξέταση. Από θρησκευτική άποψη, ο μύθος εξυπηρετεί στο να κατευθύνει τους ανθρώπους.
Δεν επικεντρώνονται στην σχέση της ιστορίας με την πραγματικότητα, αλλά στον σκοπό της. Η ιστορία δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνον εφόσον θεωρείται αληθινή από την κοινωνία ή το έθνος. Δεν συζητούν αν κάποιοι έχουν το θράσος να αμφισβητούν την εγκυρότητα αυτής της ιερής ιστορίας. Οι άρχοντες της πίστης δεν μπαίνουν σε διαδικασία διαλόγου μαζί τους. Τους αγνοούν, ή τους χαρακτηρίζουν βλάσφημους.
Αυτή δεν είναι κάποιο σύμβολο του Χριστιανισμού. Είναι μια παγανιστική αποδοχή του σταυρού του ζωδιακού κύκλου.
Ο Ιουστίνος Μάρτυρας, (100-165 μ.Χ) ένας από τους πρώτους ιστορικούς του Χριστιανισμού έγραψε: «Όταν λεμέ ότι ο Ιησούς Χριστός ο Δάσκαλος μας γεννήθηκε χωρίς σεξουαλική επαφή, σταυρώθηκε και πέθανε για να αναστηθεί και να ανέλθει και πάλι στους ουρανούς, δεν λέμε τίποτα διαφορετικό από αυτά που πιστεύουμε για τους γιους του Δια».
Σε ένα άλλο κείμενο του έγραψε: «Γεννήθηκε από μια παρθένα, ομοίως με όσα πιστεύουμε και για τον Περσέα».
Είναι φανερό το ότι τόσο ο Ιουστίνος, όσο κι οι άλλοι πρώιμοι Χριστιανοί ήξεραν πόσο πολύ έμοιαζε ο Χριστιανισμός στις παλιότερες παγανιστικές θρησκείες. Ο Ιουστίνος, όμως, είχε μια λύση. Κατά την άποψη του, τα έκανε όλα ο Διάβολος. Ο Διάβολος είχε προνοήσει να έρθει πριν τον Ιησού και να γεμίσει με τα στοιχεία του τον παγανιστικό κόσμο.
«Η χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του Ηλίου όπου τοποθετώντας έναν άνθρωπο, ονόματι Χριστό, στην θέση του Ηλίου του απέδωσαν την ιδία λατρεία, που αρχικά απέδιδαν στον Ήλιο». (Τόμας Πέιν 1737-1809).
Πιστεύω πως ο Χριστιανισμός δεν ήταν κάτι περισσότερο, από μια ρωμαϊκή ιστορία, που αναπτύχθηκε για πολιτικούς σκοπούς. Η αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς ήταν ηλιακή θεότητα της Γνωστικής Χριστιανικής Αίρεσης. Κι όπως όλοι οι παγανιστικοί Θεοί, ήταν μια μυθική μορφή. Λόγω της πολιτικής επιβολής εξιστορήθηκε η μορφή του Ιησού με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο.
Το 325 στη Ρώμη, ο Μ. Κωνσταντίνος συγκάλεσε το συμβούλιο της Νίκαιας.
Σε αυτό το συμβούλιο αναγνωρίστηκε το Χριστιανικό δόγμα σαν επίσημη θρησκεία.
Και ξεκίνησε η αιματοβαμμένη ιστορία του Χριστιανισμού (των χαλαστάδων). Για τα επόμενα 1.600 χρόνια το Βατικανό διατηρούσε την πολιτική του εξουσία σε όλη την Ευρώπη οδηγώντας σε «χαρούμενες» περιόδους, όπως οι Σκοτεινοί Αιώνες μαζί με διαφωτιστικά γεγονότα, όπως οι Σταυροφορίες κι η ιερά εξέταση. Από θρησκευτική άποψη, ο μύθος εξυπηρετεί στο να κατευθύνει τους ανθρώπους.
Δεν επικεντρώνονται στην σχέση της ιστορίας με την πραγματικότητα, αλλά στον σκοπό της. Η ιστορία δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνον εφόσον θεωρείται αληθινή από την κοινωνία ή το έθνος. Δεν συζητούν αν κάποιοι έχουν το θράσος να αμφισβητούν την εγκυρότητα αυτής της ιερής ιστορίας. Οι άρχοντες της πίστης δεν μπαίνουν σε διαδικασία διαλόγου μαζί τους. Τους αγνοούν, ή τους χαρακτηρίζουν βλάσφημους.
Πηγή:
