Το 1992, ένας διευθυντής θεάτρου παντομίμας από τη Δανία, ταξίδεψε μέχρι την Ελλάδα, και συγκεκριμένα σε ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων τη Σύμη, η οποία παλιά ήταν γνωστή για τη ναυπηγική και την σπογγαλιεία της, και ο βασιλιάς της Νιρέας, αναφέρεται από τον Όμηρο στον κατάλογο των πλοίων που συμμετείχαν στον πόλεμο της Τροίας στο πλευρών των Αχαιών.
Ο Όμηρος λοιπόν λεει σε κάποιο σημείο:
«Νιρεύς αυ Σύμηθεν άγε τρις νήας είσας,
Νιρεύς Αγλαϊης υιός Χαρόποιο τ’ άνακτος,
Νιρεύς, ος κάλλιστος ανήρ υπό Ίλιον ήλθε
των άλλων Δαναών μετ΄αμύμονα Πηλεϊωνα.
Αλλ’ αλαπανδός έην, παύρος δε οι είπετο λαός»
Η μετάφραση είναι:
«Από τη Σύμη ο Νιρεύς, σύμμετρα τρία πλοία,
της Αγλαΐας ο Νιρεύς και του Χαρόπου οδήγει,
όμορφος ήταν ο Νιρεύς στερνά από τον Πηλείδη (Αχιλλέα)
ο πιο ωραίος Δαναός που έφθασε στο Ίλιο,
όμως ήταν απόλεμος και είχε μαζί του ολίγους»
Οι Συμιακοί σφουγγαράδες - δύτες ήταν γνωστοί από την αρχαιότητα, και το 1913, ο Στάθης Χατζής, γυμνός δύτης, δηλαδή χωρίς εξαρτήσεις και μηχανικά μέσα, μόνο με την αναπνοή του, κατέβηκε στα 88 μέτρα για να δέσει ένα σιδερένιο σχοινί στην άγκυρα του Ιταλικού πολεμικού πλοίου Ρεγκίνα Μαργαρίτα, που του είχε φύγει στην Κάρπαθο στη θέση Πηγάδια.
Είναι δηλαδή ο πρώτος παγκόσμιος κολυμβητής που κατεβαίνει σε τόσο βάθος, και ουσιαστικά θεμελιωτής, αυτό που αποκαλούν σήμερα ελεύθερη κατάδυση και άπνοια. Έμεινε 3 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα.
Πάλι Συμιακοί δύτες είναι εκείνοι που ανακάλυψαν το ναυάγιο των Αντικυθήρων το 1900, με τον περίφημο μηχανισμό, που τόσο θαυμασμό προκαλεί σήμερα αυτή η πολύπλοκη και ακριβής κατασκευή, που μπορεί να προβλέπει αστρονομικά γεγονότα, αποστάσεις, κίνηση πλανητών κ.λ.π. και ακόμα έχει πολλά μυστικά να μας αποκαλύψει.
Επανερχόμαστε λοιπόν στο διευθυντή θεάτρου παντομίμας από τη Δανία, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι τη Σύμη ψάχνοντας να βρει έναν συγκεκριμένο ανεμόμυλο.
Ο λόγος που έψαχνε αυτόν τον ανεμόμυλο, είχε να κάνει με μια ενδιαφέρουσα ιστορία που είχε ανακαλύψει, αναζητώντας να βρει το ποιος έφτιαξε το ρόλο του Πιερότου, τον οποίον είχε στο θέατρο του στη Δανία.
Ο Πιερότος ως γνωστόν, είναι εκείνος ο τύπος που είναι ντυμένος στα λευκά με φαρδύ παντελόνι και πουκάμισο, και ένα τριγωνικό λευκό καπέλο, και το πρόσωπο του είναι και εκείνο λευκό.
Αναζητώντας λοιπόν την άκρη του νήματος, μαθαίνει ότι ο ρόλος αυτός ήρθε στη Δανία από τη Γαλλία.
Αποφασισμένος να βρει την αρχή της δημιουργίας του πηγαίνει στη Γαλλία, όπου εκεί του λένε ότι ο ρόλος αυτός ήρθε από την Ιταλία και συγκεκριμένα από τη Βενετία, και ότι οι Γάλλοι του έδωσαν το όνομα του Πιερότου, ονομάζοντας τον Πιέρ.
Πηγαίνει στην Βενετία, και του υποδεικνύουν μια βιβλιοθήκη που εκεί γράφει για τον Πιερότο, και ανακαλύπτει ότι ο ρόλος ξεκίνησε το 1450 – 1500 περίπου, όταν ένα Ενετικό πλοίο πήγε σε ένα νησί στο νότιο Αιγαίο πλάι στη Ρόδο που είχε πολλούς ανεμόμυλους.
(Στη Σύμη υπάρχουν ακόμα 19 ανεμόμυλους, που δεν είναι πλέον ενεργοί).
Βγήκαν λοιπόν έξω οι Ενετοί, και τράβηξαν προς τους ανεμόμυλους και πιθανόν και στο Ποντικόκαστρο, το οποίο είναι ένας μεγάλος κυκλικός τύμβος με ογκώδεις λαξευμένους λίθους με 18 μέτρα διάμετρο, που άλλοι λένε ότι ανήκει στον βασιλιά της Σύμης Νιρέα, άλλοι, υποστηρίζουν ότι κτίστηκε για να θυμίζει κάποιο μεγάλο γεγονός, και βρίσκεται μετά τον τελευταίο ανεμόμυλο.
Κατά τη διαδρομή, σταμάτησαν σε κάποιον ανεμόμυλο, για να παρακολουθήσουν έναν περίεργο τύπο ντυμένο στα λευκά, παντελόνι και πουκάμισο, και ένα τριγωνικό καπέλο, που έκανε αστείες γκριμάτσες και χειρονομίες σε κάτι παιδιά που ήταν εκεί, και γελούσαν με τα καμώματά του.
«Νιρεύς αυ Σύμηθεν άγε τρις νήας είσας,
Νιρεύς Αγλαϊης υιός Χαρόποιο τ’ άνακτος,
Νιρεύς, ος κάλλιστος ανήρ υπό Ίλιον ήλθε
των άλλων Δαναών μετ΄αμύμονα Πηλεϊωνα.
Αλλ’ αλαπανδός έην, παύρος δε οι είπετο λαός»
Η μετάφραση είναι:
«Από τη Σύμη ο Νιρεύς, σύμμετρα τρία πλοία,
της Αγλαΐας ο Νιρεύς και του Χαρόπου οδήγει,
όμορφος ήταν ο Νιρεύς στερνά από τον Πηλείδη (Αχιλλέα)
ο πιο ωραίος Δαναός που έφθασε στο Ίλιο,
όμως ήταν απόλεμος και είχε μαζί του ολίγους»
(έμμετρη μετάφραση Πάϊκος Νικολαϊδης 1970)
.Οι Συμιακοί σφουγγαράδες - δύτες ήταν γνωστοί από την αρχαιότητα, και το 1913, ο Στάθης Χατζής, γυμνός δύτης, δηλαδή χωρίς εξαρτήσεις και μηχανικά μέσα, μόνο με την αναπνοή του, κατέβηκε στα 88 μέτρα για να δέσει ένα σιδερένιο σχοινί στην άγκυρα του Ιταλικού πολεμικού πλοίου Ρεγκίνα Μαργαρίτα, που του είχε φύγει στην Κάρπαθο στη θέση Πηγάδια.
Είναι δηλαδή ο πρώτος παγκόσμιος κολυμβητής που κατεβαίνει σε τόσο βάθος, και ουσιαστικά θεμελιωτής, αυτό που αποκαλούν σήμερα ελεύθερη κατάδυση και άπνοια. Έμεινε 3 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα.
Πάλι Συμιακοί δύτες είναι εκείνοι που ανακάλυψαν το ναυάγιο των Αντικυθήρων το 1900, με τον περίφημο μηχανισμό, που τόσο θαυμασμό προκαλεί σήμερα αυτή η πολύπλοκη και ακριβής κατασκευή, που μπορεί να προβλέπει αστρονομικά γεγονότα, αποστάσεις, κίνηση πλανητών κ.λ.π. και ακόμα έχει πολλά μυστικά να μας αποκαλύψει.
Επανερχόμαστε λοιπόν στο διευθυντή θεάτρου παντομίμας από τη Δανία, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι τη Σύμη ψάχνοντας να βρει έναν συγκεκριμένο ανεμόμυλο.
Ο λόγος που έψαχνε αυτόν τον ανεμόμυλο, είχε να κάνει με μια ενδιαφέρουσα ιστορία που είχε ανακαλύψει, αναζητώντας να βρει το ποιος έφτιαξε το ρόλο του Πιερότου, τον οποίον είχε στο θέατρο του στη Δανία.
Αναζητώντας λοιπόν την άκρη του νήματος, μαθαίνει ότι ο ρόλος αυτός ήρθε στη Δανία από τη Γαλλία.
Αποφασισμένος να βρει την αρχή της δημιουργίας του πηγαίνει στη Γαλλία, όπου εκεί του λένε ότι ο ρόλος αυτός ήρθε από την Ιταλία και συγκεκριμένα από τη Βενετία, και ότι οι Γάλλοι του έδωσαν το όνομα του Πιερότου, ονομάζοντας τον Πιέρ.
Πηγαίνει στην Βενετία, και του υποδεικνύουν μια βιβλιοθήκη που εκεί γράφει για τον Πιερότο, και ανακαλύπτει ότι ο ρόλος ξεκίνησε το 1450 – 1500 περίπου, όταν ένα Ενετικό πλοίο πήγε σε ένα νησί στο νότιο Αιγαίο πλάι στη Ρόδο που είχε πολλούς ανεμόμυλους.
(Στη Σύμη υπάρχουν ακόμα 19 ανεμόμυλους, που δεν είναι πλέον ενεργοί).
Βγήκαν λοιπόν έξω οι Ενετοί, και τράβηξαν προς τους ανεμόμυλους και πιθανόν και στο Ποντικόκαστρο, το οποίο είναι ένας μεγάλος κυκλικός τύμβος με ογκώδεις λαξευμένους λίθους με 18 μέτρα διάμετρο, που άλλοι λένε ότι ανήκει στον βασιλιά της Σύμης Νιρέα, άλλοι, υποστηρίζουν ότι κτίστηκε για να θυμίζει κάποιο μεγάλο γεγονός, και βρίσκεται μετά τον τελευταίο ανεμόμυλο.
Κατά τη διαδρομή, σταμάτησαν σε κάποιον ανεμόμυλο, για να παρακολουθήσουν έναν περίεργο τύπο ντυμένο στα λευκά, παντελόνι και πουκάμισο, και ένα τριγωνικό καπέλο, που έκανε αστείες γκριμάτσες και χειρονομίες σε κάτι παιδιά που ήταν εκεί, και γελούσαν με τα καμώματά του.
Κάποια στιγμή, έπεσε μέσα σε μια ξύλινη βούτα με αλεύρι - και δεν ξέρουμε αν το έκανε κατά λάθος - κι όταν βγήκε, το πρόσωπό και τα χέρια του είχαν γίνει κάτασπρα, αλλά εκείνος απτόητος, συνέχιζε τις αστείες γκριμάτσες και χειρονομίες, επιτείνοντας τα γέλια των παιδιών όπως τον έβλεπαν πλέον πασπαλισμένο με αλεύρι.
Άρεσε στους Ενετούς όλη αυτή η εικόνα του αλευρωμένου ανθρώπου, του Γιώργου - όπως τον έλεγαν – καθώς και οι αστείες γκριμάτσες που έκανε, και πηγαίνοντας πίσω στην πατρίδα τους, ξεσήκωσαν το ντύσιμο, την εμφάνιση και τις χειρονομίες του, και ο Πιερότος είχε γεννηθεί, για να κατακτήσει με τα καμώματά του όλο τον κόσμο.
Ο διευθυντής λοιπόν θεάτρου παντομίμας, έχοντας εντοπίσει τη Σύμη σαν το νησί στο νότιο Αιγαίο που γέννησε το ρόλο του Πιερότου, αναζητούσε τον συγκεκριμένο ανεμόμυλο του Γιώργου, ώστε να αποτίσει φόρο τιμής, στον άνθρωπο από τον οποίο ξεκίνησε αυτή η συμπαθητική φιγούρα, που είναι παγκόσμια γνωστή, για τον τρόπο που μεταδίδει συναισθήματα χαράς, λύπης και θαυμασμού με τα καμώματά του.
Άρεσε στους Ενετούς όλη αυτή η εικόνα του αλευρωμένου ανθρώπου, του Γιώργου - όπως τον έλεγαν – καθώς και οι αστείες γκριμάτσες που έκανε, και πηγαίνοντας πίσω στην πατρίδα τους, ξεσήκωσαν το ντύσιμο, την εμφάνιση και τις χειρονομίες του, και ο Πιερότος είχε γεννηθεί, για να κατακτήσει με τα καμώματά του όλο τον κόσμο.
Ο διευθυντής λοιπόν θεάτρου παντομίμας, έχοντας εντοπίσει τη Σύμη σαν το νησί στο νότιο Αιγαίο που γέννησε το ρόλο του Πιερότου, αναζητούσε τον συγκεκριμένο ανεμόμυλο του Γιώργου, ώστε να αποτίσει φόρο τιμής, στον άνθρωπο από τον οποίο ξεκίνησε αυτή η συμπαθητική φιγούρα, που είναι παγκόσμια γνωστή, για τον τρόπο που μεταδίδει συναισθήματα χαράς, λύπης και θαυμασμού με τα καμώματά του.
