«ΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ ΝΗΣΩΝ»!!!
«ΓΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ»!!!
Το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Φυλλορροεί Στην Οθόνη Μου!
Στάλες Μελαγχολίας
Αυτοσχεδιάζουν Σε Καθρέφτες
Σουρεαλιστικά Σκιρτήματα
Το Κίτρινο Ραγίζει Την Καρδιά!
Στις Ρωγμές Του Πυθμένα
Δυο Μάτια Θλιμμένα.
Ολόγυρα Κυλούν Μαργαριτάρια.
Μαργαριταρένια Δάκρυα
Κύλησαν Στο Σήμερα
Απ’ Το Παραμύθι
Του Θλιμμένου Πρίγκιπα.
Μας Μήνυσαν Ξανά:
-«Ο ΠΟΝΟΣ ΕΥΘΕΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ
ΜΕ ΑΡΧΗ
ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
ΣΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΤΟΥ».
Τα Χέρια Δεν Φθάνουν
Ν’αγκαλιάσουν Την ΣΟΦΙΑ
Που Ακολουθεί Ως ΑΘΕΑΤΗ ΓΝΩΣΗ,
Χαραγμένη ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ
ΣΕ ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΦΗΝΕΣ
Κι Ο ΝΟΥΣ Βραχυκυκλώνει
Στο Πλατάγισμα Του Ανέμου
Που Αντηχεί Τις Οπλές Του ΘΑΝΑΤΟΥ!
Συγκεντρώνεται, Μοχθεί
Να Κάνει ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Στην «ΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ ΝΗΣΩΝ»!
Στην ΓΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ!
Γυρεύει Την Χαμένη ΔΙΑΥΓΕΙΑ
Που Φυλάσσεται
Σ’ Αόρατη ΚΙΒΩΤΟ!
Την Αγγίζει, ΟΧΙ Τυχαία:
- Στην Νηνεμία Της Θάλασσας,
- Στο Ασημένιο Αντιφέγγισμα
Του Μαγικού Καθρέφτη,
-Στης Νύχτας Το Μυστήριο
Σαν Ο Καημός Κορυφώνεται
Κι Η ΑΔΕΛΦΗ Του ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Μεταμορφώνεται Σε ΜΑΓΙΣΣΑ - ΣΕΙΡΗΝΑ!
"..ἔνθα μακάρων νᾶσος ὠκεανίδες
αὖραι περιπνέοισιν, ἄνθεμα δὲ χρυσοῦ φλέγει,
τὰ μὲν χερσόθεν ἀπ᾽ ἀγλαῶν δενδρέων, ὕδωρ δ᾽ ἄλλα φέρβει,
ὅρμοισι τῶν χέρας ἀναπλέκοντι καὶ στεφάνοις "{Πινδάρου Ωδαί 2.71 - Από την έκδοση του 1539}
-------------------------------------
Ο ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ ΣΤΟ «Περί Πυθαγόρειου βίου, σ. 1226 – 1227», ΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΙΝ: «τί ἐστιν αἱ μακάρων νῆσοι;»
ἦ τοι τοὺς μὲν θανάτου τέλος ἀμφεκάλυψε,
τοῖς δὲ δίχ᾽ ἀνθρώπων βίοτον καὶ ἤθε᾽ ὀπάσσας
168 Ζεὺς Κρονίδης κατένασσε πατὴρ ἐς πείρατα γαίης.
καὶ τοὶ μὲν ναίουσιν ἀκηδέα θυμὸν ἔχοντες
170 ἐν Μακάρων Νήσοισι παρ᾽ Ὠκεανὸν βαθυδίνην,
ὄλβιοι ἥρωες, τοῖσιν μελιηδέα καρπὸν
173 τρὶς ἔτεος θάλλοντα φέρει ζείδωρος ἄρουρα.
173α{τηλοῦ ἀπ᾽ ἀθανάτων, τοῖσιν Κρόνος ἐμβασιλεύει.
173β αὐτὸς γάρ μ]ιν ἔλυσε πα[τὴρ ἀνδρῶ]ν τε θε[ῶν τε.
Μαργαριταρένια Δάκρυα
Κύλησαν Στο Σήμερα
Απ’ Το Παραμύθι
Του Θλιμμένου Πρίγκιπα.
Μας Μήνυσαν Ξανά:
-«Ο ΠΟΝΟΣ ΕΥΘΕΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ
ΜΕ ΑΡΧΗ
ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
ΣΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΑΝΑΠΤΥΓΜΑ ΤΟΥ».
Τα Χέρια Δεν Φθάνουν
Ν’αγκαλιάσουν Την ΣΟΦΙΑ
Που Ακολουθεί Ως ΑΘΕΑΤΗ ΓΝΩΣΗ,
Χαραγμένη ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ
ΣΕ ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΦΗΝΕΣ
Κι Ο ΝΟΥΣ Βραχυκυκλώνει
Στο Πλατάγισμα Του Ανέμου
Που Αντηχεί Τις Οπλές Του ΘΑΝΑΤΟΥ!
Συγκεντρώνεται, Μοχθεί
Να Κάνει ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Στην «ΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ ΝΗΣΩΝ»!
Στην ΓΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ!
Γυρεύει Την Χαμένη ΔΙΑΥΓΕΙΑ
Που Φυλάσσεται
Σ’ Αόρατη ΚΙΒΩΤΟ!
Την Αγγίζει, ΟΧΙ Τυχαία:
- Στην Νηνεμία Της Θάλασσας,
- Στο Ασημένιο Αντιφέγγισμα
Του Μαγικού Καθρέφτη,
-Στης Νύχτας Το Μυστήριο
Σαν Ο Καημός Κορυφώνεται
Κι Η ΑΔΕΛΦΗ Του ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Μεταμορφώνεται Σε ΜΑΓΙΣΣΑ - ΣΕΙΡΗΝΑ!
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΖΕΥΓΑΡΑ
αὖραι περιπνέοισιν, ἄνθεμα δὲ χρυσοῦ φλέγει,
τὰ μὲν χερσόθεν ἀπ᾽ ἀγλαῶν δενδρέων, ὕδωρ δ᾽ ἄλλα φέρβει,
ὅρμοισι τῶν χέρας ἀναπλέκοντι καὶ στεφάνοις "{Πινδάρου Ωδαί 2.71 - Από την έκδοση του 1539}
-------------------------------------
Ο ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ ΣΤΟ «Περί Πυθαγόρειου βίου, σ. 1226 – 1227», ΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΙΝ: «τί ἐστιν αἱ μακάρων νῆσοι;»
Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ: «ἥλιος καὶ σελήνη».
--------------------------------------
--------------------------------------
τοῖς δὲ δίχ᾽ ἀνθρώπων βίοτον καὶ ἤθε᾽ ὀπάσσας
168 Ζεὺς Κρονίδης κατένασσε πατὴρ ἐς πείρατα γαίης.
καὶ τοὶ μὲν ναίουσιν ἀκηδέα θυμὸν ἔχοντες
170 ἐν Μακάρων Νήσοισι παρ᾽ Ὠκεανὸν βαθυδίνην,
ὄλβιοι ἥρωες, τοῖσιν μελιηδέα καρπὸν
173 τρὶς ἔτεος θάλλοντα φέρει ζείδωρος ἄρουρα.
173α{τηλοῦ ἀπ᾽ ἀθανάτων, τοῖσιν Κρόνος ἐμβασιλεύει.
173β αὐτὸς γάρ μ]ιν ἔλυσε πα[τὴρ ἀνδρῶ]ν τε θε[ῶν τε.
νῦν δ᾽ ἤδη] μετὰ τοῖς τιμὴ[ν ἔ]χει ὡς ἐπιεικές.
Άλλους εκεί τους σκέπασε το τέλος του θανάτου
κι άλλους ξέχωρα απ᾽ τους ανθρώπους ζωή και τόπο ο Δίας τούς έδωσε,
ο γιος του Κρόνου, στα πέρατα της γης τούς έβαλε να μένουν.
Και κατοικούν ξένοιαστη έχοντας καρδιά
170 στις Νήσους των Μακάρων, πλάι στον Ωκεανό με τη βαθιά τη δίνη,
μακάριοι ήρωες που η σιτοδότρα γη τούς δίνει
γλυκό σαν μέλι τον καρπό που θάλλει τρεις φορές το χρόνο,
[μακριά από τους αθανάτους. Σ᾽ εκείνους βασιλεύει ο Κρόνος,
γιατί τον ελευθέρωσε ο ίδιος ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων.
Τώρα πια έχει μέσα σ᾽ αυτούς τιμές, καθώς ταιριάζει.
{ΗΣΙΟΔΟΣ- Έργά και Ημέραι}
κι άλλους ξέχωρα απ᾽ τους ανθρώπους ζωή και τόπο ο Δίας τούς έδωσε,
ο γιος του Κρόνου, στα πέρατα της γης τούς έβαλε να μένουν.
Και κατοικούν ξένοιαστη έχοντας καρδιά
170 στις Νήσους των Μακάρων, πλάι στον Ωκεανό με τη βαθιά τη δίνη,
μακάριοι ήρωες που η σιτοδότρα γη τούς δίνει
γλυκό σαν μέλι τον καρπό που θάλλει τρεις φορές το χρόνο,
[μακριά από τους αθανάτους. Σ᾽ εκείνους βασιλεύει ο Κρόνος,
γιατί τον ελευθέρωσε ο ίδιος ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων.
Τώρα πια έχει μέσα σ᾽ αυτούς τιμές, καθώς ταιριάζει.
{ΗΣΙΟΔΟΣ- Έργά και Ημέραι}
--------------------------------------
<῎Ηλυσις> =ἔλευσις, ἄφιξις, ἔφοδος, πορεία. {Βλ. Λεξικό ΣΟΥΙΔΑ [T.L.G.]}.
ΗΛΥΣΙΟΝ ΠΕΔΙΟΝ = ἐκ τοῦ λύω. λύονται γὰρ τῶν βιωτικῶν δεσμῶν οἱ ἀπελθόντες ἐκεῖ. καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ η Ἠλύσιον. τὸ τῶν ἡρώων ἐνδιαίτημα ἦν κεκλημένον ἀπὸ Ἠλυσίου τοῦ Ἐλευθερίου, εὐσεβεστάτου γενομένου. ἢ παρὰ τὸ ἄλυτα ἐν αὐτῷ μένειν τὰ σώματα. ὁ δὲ τόπος ἐν ταῖς καλουμέναις Μακάρων νήσοις, ἔξω τῆς καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμένης. τὸ Ἠλύσιον πεδίον οἱ νεώτεροι Μακάρων εἰρήκασι νήσους. {Βλ. Scholia in Odysseam, 4.563. 1 – 16}.
------------------------------------<Ἠλύσιον πεδίον> = ἐν ᾧ οἱ παρ᾽ Ἕλλησι δίκαιοι αὐλίζονται, μετὰ θάνατον ἐκεῖσε ἐλευσόμενοι· οἱ δὲ κολάσεων ἄξιοι ἐν τῷ Κωκυτῷ καὶ τῷ Πυριφλεγέθοντι ἀπελεύσονται. ποταμοὶ δὲ οὗτοι, ὁ μὲν Κωκυτὸς ψυχρότατος, ὁ δὲ Πυριφλεγέθων θερμότατος. {Βλ. Λεξικό ΣΟΥΙΔΑ [T.L.G.]}.
---------------------------------<῎Ηλυσις> =ἔλευσις, ἄφιξις, ἔφοδος, πορεία. {Βλ. Λεξικό ΣΟΥΙΔΑ [T.L.G.]}.
------------------------------------------------
« τόν γ᾽ Ἅιδην ἀπολιπεῖν ἀδύνατόν ἐστιν αὐτήν (Περσεφόνη), τοῦ Ἅιδου πέρας οὖσαν• ὥσπερ καὶ Ὅμηρος ἐπικρυψάμενος οὐ φαύλως τοῦτ᾽ εἶπεν (δ 563 ) «ἀλλά <σ᾽> ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης». ὅπου γὰρ ἡ σκιὰ τῆς γῆς ἐπινεμομένη παύεται, τοῦτο τέρμα τῆς γῆς ἔθετο καὶ πέρας. εἰς δὲ τοῦτο φαῦλος μὲν οὐδεὶς οὐδ᾽ ἀκάθαρτος ἄνεισιν, οἱ δὲ χρηστοὶ μετὰ τὴν τελευτὴν κομισθέντες αὐτόθι ῥᾷστον μὲν οὕτως βίον, οὐ μὴν μακάριον οὐδὲ θεῖον ἔχοντες ἄχρι τοῦ δευτέρου θανάτου διατελοῦσι.»
«διότι είναι αδύνατον για αυτήν(Περσεφόνη) να εγκαταλείψει τον Άδη, εφόσον είναι πέρας του Άδη, όπως ακριβώς το είπε και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψ. Δ’, σ. 563) εύστοχα με υπονοούμενα :“Αλά και στο ΗΛΥΣΙΟ ΠΕΔΙΟ, τα πέρατα της γης”. Στ’ αλήθεια, έθεσε το τέρμα της γης και το πέρας εκεί όπου η περιοχή της σκιάς της γης σταματά. Σε τούτο το σημείο κανένας φαύλος ή ακάθαρτος δεν ανεβαίνει, ενώ οι χρηστοί, αφού μεταφερθούν εδώ μετά τον θάνατο τους, συνεχίζουν να ζουν ζωή που είναι πιο εύκολη, όχι όμως Μακάρια ούτε Θεϊκή, μέχρι τον ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΑΝΑΤΟ τους.»
{ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ"Περί εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης" [942][e,f]}
