ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΧΡΟΝΙΚΟ!!!
Η Καθημερινότητα Κυλούσε Μηχανικά
Τρέκλιζε Σε Σκουριασμένους Τροχούς
Κάλυπτε Επιμελώς Το Πρόσωπο Του Χρόνου
Με Σκόνη Λήθης
Ύφαινε Τέλμα Ακινησίας,
Κυριαρχούσε Το Μηδέν Και Το Τίποτα.
Ο Χρόνος Αδυσώπητος, Καταβρόχθιζε Αιώνες.
Οι Θεοί Αποσύρθηκαν Στη Μήτρα Του Ανεκδήλωτου!
Ο Αρμόδιος Των Γραφών
Μετρούσε Κόμπους Κατάλευκων Μαλλιών
Κάθε Που Έβγαινε Απ’ Το Λήθαργό Του,
Χάραζε Περιστασιακά Σημάδια Εποχών
Σε Αγώνα Επανασύστασης Δημιουργίας
Και Χρόνου.
Σημείωνε:
«Χρονικού Συνέχεια.
Κόμπος Δέκατος
Μήνας Φλεβάρης
Ο Θάνατος Κατεβαίνει Στον Άδη
Ανεμίζοντας Μανδύες Από Πηχτό Σκοτάδι
Στις Όχθες Του Αχέροντα
Ξωπίσω Του Φτεροκοπούν Κήρες Και Άρπυες
Ο Βαρκάρης Λάμνει Ανέκφραστος
Σε Ρυθμούς Γόων Και Στεναγμών.
Ο Θάνατος Κατεβαίνει Στον Άδη
Ανεμίζοντας Μανδύες Από Πηχτό Σκοτάδι
Στις Όχθες Του Αχέροντα.
Ξωπίσω Του Φτεροκοπούν Κήρες Και Άρπυες.
Ο Βαρκάρης Λάμνει Ανέκφραστος
Σε Ρυθμούς Γόων Και Στεναγμών.
Καθώς Σβήνει Αργά Η Παγωμένη Ανάσα Του,
Κοπάζει Ο Θρήνος Των Νεκρών
Σφραγίζει Η Πύλη Του Άδη.
Αφήνει Πίσω Του Το Φάσμα Του Φόβου.
Καραδοκεί Κρυμμένο Και Λαίμαργο
Να Ροκανίσει Το Ανέμελο.
Η Καρδιά Του Κόσμου Πάλλεται Ξέφρενα
Στις Φλέβες Κυλούν Κόκκινοι Καημοί
Στα Στήθη Φουσκώνουν Αναστεναγμοί
Φτερουγίζουν Ευλογημένα Πουλιά Της Ελπίδας
Όνειρα Κατακλύζουν Γαλανούς Ουρανούς
Ζητούν Άμεση Υλοποίηση.
Η ΑΝΟΙΞΗ Ονειρεύεται Το Ξύπνημά Της!!!
Ανακλαδίζεται Στο Εφηβικό Της Ανάκλιντρο
Ετοιμάζεται Να Χαράξει Με Μισάνοιχτα Χείλη
Τεντώνει Νωχελικά Το Κρινένιο Κορμί Της
Και Η Ζωή Αχνίζει Ρόδινη
Μέσα Από Κρύσταλλα Και Χιόνια Λιωμένα!
Τινάζει Μετάξια Αέρινα Στις Άκρες Του Ορίζοντα,
Στις Παρυφές Γαίας Και Ουρανού
Θροΐζει Ανάλαφρα Στον Θρόνο Των Θεών.
Στον Κατάλευκο Κόρφο Της Αναβλύζουν
Μύρα Και Βότανα!
Η Πλάση Μεθάει Ευτυχισμένη
Σπαρταράει Σ’ ΄Ερωτικό Παραλήρημα..
...............................................................»
Κι Ο Αρμόδιος Των Γραφών Βουτούσε Σε Λήθαργο
Παραληρώντας «Συγγραφική Αδεία».
Κάθε Που Ο Χρόνος Έχανε Ταυτότητα
Οι Κόμποι Δυσβάσταχτοι, Απαιτούσαν Να Χαραχθούν
Ξυπνούσε Αλαφιασμένος,
Οι Αρμοί Του Έτριζαν Πονεμένοι!
«Χρονικού Συνέχεια.
Κόμπος Εκατοστός ….»
Χάραζε Ξανά Σημάδια Ανεξίτηλα
Σε Πάπυρους Δημιουργίας
Το Χρονικό Κυλούσε Με Μικρές Παραλλαγές:
Αέναη Πάλη Ζωής Και Θανάτου,
Σε Βελούδινη Πορφύρα
Στοίχειωνε Τον Χρόνο
Να Σεργιανάει Βρέφος
Σε Μήτρες Αναγέννησης.
Ο Χορός Των Ψυχών
Εικαστική Πινελιά, Θεϊκής Παρέμβασης
Με Βήμα Ρυθμικό Έκλεινε Κύκλους
Από Το Κλάμα Της Γέννησης Στο Θρήνο Του Θανάτου
Παράλληλες Αντιθέσεις
Ύπαρξης - Ανυπαρξίας
Θετικού - Αρνητικού
Απόλυτου Καλού - Απόλυτου Κακού
Αγάπης Και Φόβου
Πίστης Και Αμφισβήτησης
Διακοσμούσαν Τον Φόντο,
Συντηρούσαν Την Δράση,
Δικαίωναν Ρόλους,
Γονιμοποιούσαν Την Φαντασία!
«Η Δημιουργία Μιμείται Τον Εαυτό Της
Με Ανταγωνιστικά Πρότυπα
Αξιοσημείωτον Ουδέν!»
Αποφαινόταν Ο Αρμόδιος Και Βούλιαζε Εκ Νέου
Στο Μαξιλάρι Των Εν Δυνάμει Μορφοποιήσεων.
Η Καθημερινότητα Απόλυτη
Κυλούσε Μηχανικά
Τρεκλίζοντας Σε Σκουριασμένους Τροχούς
Κάλυπτε Επιμελώς Το Πρόσωπο Του Χρόνου
Με Σκόνη Λήθης
Ύφαινε Παχύ Το Τέλμα Ακινησίας,
Κυριαρχούσε Το Μηδέν Και Το Τίποτα!
Ο Χρόνος Αδυσώπητος Αναμασούσε Τους Αιώνες
Και Ξερνούσε Ασύστολα Συμπύκνωση Ύλης
Σε Μαύρες Χοάνες.
Οι Θεοί Φώλιαζαν Στη Μήτρα Του Ανεκδήλωτου
Ονει-Ρεύονταν Την Εξέλιξη!
Συχνά Πυκνά Ο Αρμόδιος Των Γραφών
Ονειρευόταν Ξύπνημα Στην Ακμή Του Ονείρου Του
Και Πλήγωνε Το Χάος Με Άναρθρους Φθόγγους.
Τα Αχάραχτο Χρονικό Κλυδωνιζόταν
Στη Δίνη Της Γέννας Ανυπόμονο
Οι Κόμποι Γόρδιος Δεσμός
Έσφιγγαν Ως Εφιάλτης
Ξέφτιζαν Βίαια Τα Πέπλα Του Μορφέα
Βίαζαν Τον Αρμόδιο
Να Ξαναπιάσει Το Άχαρο Έργο Του.
«Χρονικού Συνέχεια.
Κόμπος Πεντακοσιοστός Εβδομηκοστός …»
…………………………….
«Χρονικού Συνέχεια.
Κόμπος ……Εννιακοσιοστός…»
Η Δημιουργία Ταλαντευόταν Ρυθμικά
Σε Σπείρες Ανόδου Και Καθόδου
Προέβαλε Τον Εαυτό Της Αυτάρεσκα
Στις Διαστάσεις Του Χωρόχρονου
Προβάροντας Ακάθεκτη Νέες Εκδηλώσεις.
«Χρονικού Συνέχεια.
Κόμπος …»
Άνοιξε Τα Μάτια Του Να Δει….
Κόρες Σε Διαστολή Απείρου, Πρόσωπο Πελιδνό!
Ο Εφιάλτης Εισέβαλε Στο Ξύπνιο Του!
Στάλες Ιδρώτα Χαράκωσαν Το Μέτωπο:
«…Κόμπος Δύο Χιλιάδες….»
Αλίμονο! Ανάστροφη Εξέλιξη!
Ενεός Παρατηρούσε Την Έσχατη Δυνατότητα
Των Εν Δυνάμει Δυνατοτήτων
Το Απευκταίον Της Υλοποίησης!
Η Κορύφωση Του Τέλματος
Σήμανε Αδιέξοδο!
‘Η Πίστη Πλέον Δεν Έσωζε Τίποτα’.
Έγραψε:
«Οι Πόρτες Του Άδη Χάσκουν Ορθάνοιχτες
Καπνίζουν Τρόμο Και Χάος
Τα Κρόταλα Του Θανάτου Φτεροκοπούν Ρυθμικά
Παγώνουν Κάθε Μορφή Ζωής
Η Πλάση Σφαδάζει Σε Αλυσίδες Σκότους
Απεκδύεται Ταυτότητες Σε Οδοστρωτήρες Ολέθρου
Νεκροί Περιφέρονται Αδέσποτοι
Σε Κυνήγι Ανύπαρκτης Γαλήνης
Έχασαν Αμετάκλητα Το Όραμα Αθανασίας
Ο Φόβος Κέρβερος Με Αφρισμένα Στόματα
Αλυχτά Σε Ζωντανούς Αλλοπαρμένους,
Απροστάτευτα Έρμαια Πανικού Και Τρόμου
Απέλπιδα Προσδοκία Στο Ταραγμένο Μυαλό Τους
Η Λήθη Της Ανυπαρξίας!
Το Στόμα Του Κόσμου Χάσκει Ορθάνοιχτο
Ανίκανο Ν’ Αρθρώσει Την Κραυγή Της Απόγνωσης
Η Συνταγή Δημιουργίας
Σε Παντελή Αποσύνθεση!
Το Χάος Αδυσώπητο!
Οι Θεοί;;;
Να Ξυπνήσουν Οι Θεοί !!!
Αδήριτη Ανάγκη Ο Από Μηχανής Θεός!»
Πήρε Ανάσα….
Σφούγγιξε Τον Ιδρώτα
Στις Ραγισμένες Πτυχές Του Χρονικού
Άδραξε Την Σάλπιγγα Της Λύτρωσης
Σάλπισε Εωθινό Προσκλητήριο
Στην Ορθρινή Χαραυγή Του Χρόνου
Στοίχισε Τους Αιώνες Στη Σειρά
Κατάλευκη Οροσειρά Με Ορθωμένα Χέρια
Γίγαντες Ενωμένοι Με Πνεύμα Αγνό.
Ύψωσαν Την Καρδιά Σε Κραυγή - Προσευχή
Ύστατη Κύκνεια Ικεσία
Προς Το ΙΕΡΟΝ ΚΕΛΥΦΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΖΟΦΟΥ,
Της ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΣ ΠΑΝΑΓΝΗΣ ΟΥΣΙΑΣ,
Πριχού Οι Δίνες Του Πρώτου Τοκετού
Γεννήσουν Τη Δυάδα Στιγματισμένη
Με Το Κρίμα Της Πτώσης Στην Μορφή.
Μια Τόση Δα Στιγμή Σιωπής
Ασήκωτης Ως Αιώνας!
Κι Ευθύς Η Ελπίδα Ανέτειλε Χαρμόσυνη!
Μια Ροδαλή Ακτίνα Χάραξε Το Κέλυφος
Το Φως Ξεχύθηκε Άπλετο
Να Ξεπλύνει Το Πρόσωπο Της Πλάσης
Ξεχείλισε Το Ιερό Δισκοπότηρο
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
Η ΆΧΡΟΝΗ ΜΗΤΕΡΑ!
Σάρωσε Το Σύμπαν Απ’ Άκρη Σ’ Άκρη
Ανέτειλε Ήλιους Λαμπρούς
Χάρισε Θαλπωρή, Αγάπη
Στάλαξε Ελιξίριο Ζωής
Πότισε Μαγικούς Χυμούς Του Έρωτα
Μοίρασε Το Μυστικό Της Πανάκειας
Σφράγισε Ερμητικά Το Έρεβος
Στο Κουτί Της Πανδώρας
Έσβησε Τη Μνήμη Του Θανάτου
Μάζεψε Τους Νεκρούς Στον Οίκο Της Γαλήνης
Μαντάλωσε Τις Πύλες Του Άδη!
Ο Αρμόδιος Των Γραφών
Μακάριος Κι Ευτυχισμένος
Χάραξε Μονοκονδυλιά Σε Πάπυρο-Κάδρο
Τη Φράση Κλειδί:
«Ο Κόμπος Λύθηκε!
Ο Χρόνος Παραιτήθηκε!
Ο Κόσμος Ξαναγεννήθηκε!
Ο Παράδεισος Υλοποιήθηκε!»
Κι Ο Αρμόδιος ‘Εις Τον Ύπνον Του Δικαίου’
Αποκοιμήθηκε!
Η Καθημερινότητα Κυλούσε Μηχανικά
Τρέκλιζε Σε Σκουριασμένους Τροχούς
Κάλυπτε Επιμελώς Το Πρόσωπο Του Χρόνου
Με Σκόνη Λήθης
Ύφαινε Τέλμα Ακινησίας,
Κυριαρχούσε Το Μηδέν Και Το Τίποτα.
Ο Χρόνος Αδυσώπητος Καταβρόχθιζε Αιώνες
Οι Θεοί Αποσύρθηκαν Ξανά
Στη Μήτρα Του Ανεκδήλωτου!!!
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΖΕΥΓΑΡΑ
Πηγή:
